روشنی ، من ، گل ، آب ابری نیست.

بادی نیست.

می‌نشینم لب حوض:

گردش ماهی‌ها، روشنی، من، گل ، آب.

پاکی خوشه زیست.

مادرم ریحان می‌چیند

نان و ریحان و پنیر، آسمانی بی ابر، اطلسی‌هایی تـر.

رستگاری نزدیک: لای گل‌های حیاط.

 نور در کاسه ی مس، چه نوازش‌ها می‌ریزد!

نردبان از سر دیوار بلند، صبح را روی زمین می‌آرد.

پشت لبخند پنهان هر چیز.

 روزنی دارد دیوار زمان، که از آن، چهره ی من پیداست.

چیزهایی هست، که نمی‌دانم.

می‌دانم، سبزه‌ای را بکنم خواهم مرد.

می‌روم بالا تا اوج، من پُـر از بال و پرم.

راه می‌بینم در ظلمت، من پـُر از فانوسم.

من پراز نورم و شن.

و پر از دار و درخت .

پُرم از راه، از پل، از رود، از موج.

پُرم از سایه ی برگی در آب:

چه درونم تنهاست.

                                                                           سهراب سپهری