اعتماد

گاهی وقت ها می مونم که به چی اعتماد کنم. حرف کی رو
 
باور کنم. حرف کسی که چهره ء یه آدم راستگو رو می گیره و

بهم می گه یه روز می فهمم کی راست می گفت. یا اونی که
 
گریه می کنه و می گه همش دروغه.

بازم تولدم شد

من از روز تولدم خسته ام ، من از روز تولدم می ترسم

می خواهم بدانم

تلخی ندانستن یک واقعیت ، تلخ تر از تلخی آن واقعیت است

هرگز دل مستان زغم آزار مده

                                                    تا باده بود غم به کسی کار ندارد

بجز غم در جهان همدم ندارم

                                                       اگر غم هم نباشد غم ندارم

قصه ی ما و شما

امشب از فاصله ما و شما می گذرم

این دلم ، راه مرا می نگرد

قاصد صبح سپید

آنکه در آینه این شب مهتابی من

می گرید

از غزلخانه عشق

قصه ما و شما

اندر این آینه رنگزده

جیوه اندود به بیرنگی خود

می شود جلوه هستی

ره فردا پیدا

من در آن

قرمز مستی

سیه جنگ سراب

سبزی خاطره عاطفه را می بینم

زردی نفرت یک قرن فراق

قصه ما و شما

ناگهان از گذر سرد زمان

در شب مستی این بی خبری

غم همدردی یاران

در دل برف سپید

رنگ خاکستری فاصله را می گیرد

او که زد رنگ به این بیرنگی

چون که از جور خزان  گذرش

این سپیدی همه جا

زرد نمود

                                                       به زیباترین زیبایی ها

حالمان بد نیست ، غم کم میخوریم
 

                           کم که نه هروز کم کم میخوریم

آب می خواهم سرابم می دهند
 

                               عشق میورزم عذابم می دهند
 

خنجری بر قلب بیمارم زدند
 

                                بی گناهی بدم و دارم زدند 

دیوانه منم عاقل وفرزانه تویی تو        آواره منم صاحب می خانه تویی تو            

من آن گلبرگ مغرورم که می میرم زبی آبی


ولی با منت و خواری پـی  شـبـنـم  نمی گردم

الهی به مستان میخانه ات

به عقل  افرینان دیوانه ات

 
به دردی  کش لجه  کبریا

که امد به شانش فرود انما

 
به دری که ارش است اورا صدف

به ساقی کوثر به  شاه نجف

 
به نور دل صبح خیزان عشق

زشادی به انده کریزان عشق

 
به رندان سرمست اگاه دل

که هرگز نرفتند جز راه دل

 
که خاکم گل از اب انگور کن

همه جان من اتش طور کن

 
الهی به جان خراباتیان

کزین تهمت هستی ام وارهان

 
به میخانه وحدتم راه ده

دل زنده جان  اگاه ده

غروب عاشقان رنگش طلا یست


آخرش مرگ و جدایست


                                                                

انگار که دیروز ٫ تو اینجا بودی

یک نیمکت آنطرف تر از مابودی .

تا قصه تمام شد ؛ نفهمیدم ٫ تو

با آن همه ناز ٫ ْ سیندرلا ْ بودی .

چرا عادت می دی من رو به دستات . اونم وقتی دستات موندنی نیست؟؟

چرا می خـوای بـشم پـابند چشـمات تو که عشـقـی تـو چـشات خـونـدنـی نـیـست

تـو کــــه  لــــبــریــزی از  شــــوق  پـــریـــدن .  پـری از  کــوچ و پــــر کـــشـیـدن

تـــــوی خـــــاک بـــاغ خــــونــــه

یــــه روزی دســـت زمـــونــــه

ما رو کـاشـت بـا مـهـربـونـی

پـیش هــم مــثل دو دونــه

مـا تـو باغ ماءوا گرفـتیم

بــارون اومــد پـا گــرفـتــیــم

 دو تــــایــی تــو خـاک بـاغـچـه

ریــشـه کـردیـم جـا گـرفــتــیـــم

غـــــافــــل از رنـــــگ گــــلامـــــون

غـــــــــم فــــــــــــردای دلامــــــــــــون

تـــــوی خـــــــاک زیــــــر یــــــه بــــــارون

تـــــــــــوی بـــــــــاغ روی زمــــــیــــــــن

گـــــل اون شـــــــد گــــــــل ســـــرخ

گــــــل مـــــــن زرد و غـــمــــیــــن

گـــل اون گــــلـــهـــای شــــادی

گــــل مــن گــلــهــــــــای درد

اون تو گــلــخــونه ی گـرم

مـن اســیـر بــاد سـرد


OVEYOUILOVEYOUILOVEYOUILOVEYOUILOVEYOUILOVE
OUILOVYOUIL ****** VEYOU ****** ILOVEYOUILO
OVEYOUIL *********** L *********** OUILOVEY
YOUIL *************** *************** YOUIL
UILO *********************************** VE
EI ************************************* IL
V *************************************** O
O *************************************** L
E *************************************** U
YO ************************************* IL
YOUI *********************************** EY
OVEYO ******************************* LOVEY
OVEYOUIL *************************** ILOVEY
UILOVEYOU *********************** UILOVEYOU
VEYOUILOVEYOU ***************** YOUILOVEYOU
YOUILOVEYOUILOV ************* LOVEYOUILOVEY
UILOVEYOUILOVEYOU ********* LOVEYOUILOVEYOU
LOVEYOUILOVEYOUILOV ***** ILOVEYOUILOVEYOUI
EYOUILOVEYOUILOVEYOU *** YOULOVEYOUILOVEYOU
VEYOUILOVEYOUILOVEYOU * VEYOUILOVEYOUILOVEY

زنــدگــی بـه مـن آمــوخـت که چـگــونه گــریــه کــنـم

امـا گـریـه به من نیـاموخــت که چگونه زنـدگی کـنم

تو نیز به من آمـوختی که چـگونه دوسـتت بـدارم

اما به من نیاموختی که چگونه فراموشت کنم

روشنی ، من ، گل ، آب ابری نیست.

بادی نیست.

می‌نشینم لب حوض:

گردش ماهی‌ها، روشنی، من، گل ، آب.

پاکی خوشه زیست.

مادرم ریحان می‌چیند

نان و ریحان و پنیر، آسمانی بی ابر، اطلسی‌هایی تـر.

رستگاری نزدیک: لای گل‌های حیاط.

 نور در کاسه ی مس، چه نوازش‌ها می‌ریزد!

نردبان از سر دیوار بلند، صبح را روی زمین می‌آرد.

پشت لبخند پنهان هر چیز.

 روزنی دارد دیوار زمان، که از آن، چهره ی من پیداست.

چیزهایی هست، که نمی‌دانم.

می‌دانم، سبزه‌ای را بکنم خواهم مرد.

می‌روم بالا تا اوج، من پُـر از بال و پرم.

راه می‌بینم در ظلمت، من پـُر از فانوسم.

من پراز نورم و شن.

و پر از دار و درخت .

پُرم از راه، از پل، از رود، از موج.

پُرم از سایه ی برگی در آب:

چه درونم تنهاست.

                                                                           سهراب سپهری

این هم یه شعر زیبا که برای خیلی ها خاطرات خوب یا بد به همراه داره .  

 یار دبستانی من

با من و همراه منی

چوب الف بر سر ما

بغض منو آه منی

حک شده اسم  من و تو

 رو تن این تخته سیاه

ترکه بیداد و ستم

مونده هنوز رو تن ما

دشت بی فرهنگی ما

هرز تموم علفاش

خوب اگه خوب

بد اگه بد

مرده دل های آدماش

دست من و تو باید این

پرده ها رو پاره کنه

کی می تونه جز من و تو
 

درد مارو چاره کنه

بوی عیدی

بــــوی تـــوت

بــوی کــاغـذ رنـگی

بوی تند ماهی دودی وسط سفره نو

بوی یاس جانماز ترمه مادربزرگ

با اینا زمستان و سر می کنم

با اینا خستگی مو در می کنم

گریه بی حساب تو دردی دوانمی کند

        رنج و غم زمانه را از تو جدا نمی کند        

نگرونی...

خـــــــوابـــیـــدی ، بـــــــدون لالایــــی و قـــــصـــه ...

بــــگــیــر آســــوده بــخــواب بــی درد وغــصــه ...

دیـــگــه کــابــوس زمستــون نـمی بــیـــنــــی ...

توی خـــواب گــلای حــسرت نــمی چــنی ...

دیگه خورشـــید چهرتو نمی ســـــوزونه ...

جــــای سیلی های باد روش نمی مونه ...

دیـــــگه بیدار نمیشی با نگـــرونی ...

یا با تردید که بری یا که بمونی...

هر کـــجا محرم شدی چشم از خیانت باز دار


ای بسا محرم که با یک نقطه مجرم می شود

    امشب به قصه دل من گوش می کنی         

فردا مرا چو قصه فراموش می کنی